Η 8η Μάρτη, μια μέρα που καταμετρά δύο εξεγέρσεις γυναικών, καθιερώθηκε ως Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας και αποτελεί μια μέρα μνήμης των αγώνων, αλλά και κίνητρο για τους αγώνες του παρόντος και του μέλλοντος για τη γυναικεία χειραφέτηση.
Ανά τα χρόνια, η ημέρα αυτή αφομοιώθηκε από το σύστημα και χρησιμοποιήθηκε υποκριτικά ως επετειακή γιορτή. Η καθεστωτική καθιέρωση μια τέτοιας μέρας, επιχειρεί την απονοηματοδότηση κάθε μαχητικής διεκδίκησης, κάθε ιστορικής παρακαταθήκης και ιστορικής μνήμης που μπορεί να εμπνεύσει και να προωθήσει τον αγώνα για τη γυναικεία ενδυνάμωση και αλληλεγγύη, για τον γυναικείο αυτοκαθορισμό. Έναν αγώνα που γίνεται όλο και πιο επίκαιρος, επιτακτικός και αναγκαίος. Δεν είναι η πρώτη μα ούτε και η τελευταία φορά που το κράτος στέκεται εχθρικά απέναντι στις αντιστάσεις και στους αγώνες. Με τα εργαλεία και τα μέσα που διαθέτει, επιχειρεί να στρεβλώσει το ουσιαστικό νόημα των γυναικείων αγώνων δημιουργώντας γιορτές - άλλοθι. Ότι δε μπαίνει στα καλούπια του θεσμικού φεμινισμού λοιδορείται.
Η ελευθερία , η ισότητα ούτε παραχωρείται, ούτε χαρίζεται, μα ούτε και κερδίζεται μέσα από τους νόμους. Ορίζεται και κατακτιέται μέσα από τους ίδιους τους αγώνες στους χώρους της δουλειάς, τα σχολεία, τις σχολές, το σπίτι, τον δρόμο.
Να μην φύγουμε από τους δρόμους!
