Εάν δεν βάλουμε εμείς το ανάχωμα σε αυτή την ισοπέδωση της αξίας της ζωής, δεν θα το κάνει κανείς

Το βράδυ της 28ης Φλεβάρη 2023 δύο τρένα με αντίθετη κατεύθυνση κινούνταν πάνω στις ίδιες ράγες για 20 λεπτά. Από τη σύγκρουση… έφυγαν 57 ψυχές. Πολλοί τραυματίστηκαν, ενώ ένας νέος είναι σε κόμμα μέχρι σήμερα. Τίποτα δεν δείχνει πιο εμφατικά την αλαζονεία της κυβέρνησης και την πλήρη αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή (που έχει η κάθε εξουσία), όσο το γεγονός ότι σήμερα, δύο ολόκληρα χρόνια μετά, συνεχίζει να μην έχει τοποθετηθεί τηλεδιοίκηση στα τρένα. Κάθε μέρα μπαίνουμε σε τρένα, ρισκάροντας τη ζωή μας με τον ίδιο τρόπο. Κι αυτό είναι το πιο τρανό παράδειγμα του τι σημαίνει “ιδιωτικοποίηση”: κέρδη για τους ιδιώτες, με ταυτόχρονη υποβάθμιση τόσο των υποδομών όσο και κάθε κουλτούρας ασφάλειας, που μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στον θάνατο…

Στις 02.09.24, στο ισόγειο του ΚΕ.ΦΟ.Δ.Ε., συνέβη ένα εργατικό ατύχημα, μετά από πτώση μεταλλικού “κουρτινόξυλου” από ύψος 5μ. στον αυχένα υπαλλήλου. Μέχρι και σήμερα, η Διοίκηση δεν έχει μεριμνήσει ώστε να μην επαναληφθεί παρόμοιο περιστατικό. Στο πατάρι της ίδιας υπηρεσίας, το οξυγόνο φαίνεται να μη φτάνει για όλους...

Στο AthensHeart δεν υπάρχει τρόπος να μπει το φορείο του ΕΚΑΒ για να παραλάβει ασθενή ή τραυματία. Την ίδια ώρα, στο υπόγειο του κτιρίου, δίπλα στο πολυδιαφημισμένο γυμναστήριο, στοιβάζονται δεκάδες εργαζόμενοι, χωρίς φυσικό εξαερισμό και φωτισμό.

Στο αρχείο του σύγχρονου ΚΕ.ΦΟ.Κ., εφοριακοί «ανθρακωρύχοι» περνούν το 8ωρο τους πέντε πατώματα κάτω από τη γη ανασύροντας φακέλους.

Το τηλεφωνικό κέντρο του ΚΕ.Β.ΕΙΣ. (που ξεκίνησε τη λειτουργία του με κοινόχρηστα χειλόφωνα), χωρίς φυσικό φωτισμό και εξαερισμό. Στους ορόφους, φορτωμένες ντουλάπες, εν δυνάμει «οδοφράγματα» σε μια ενδεχόμενη επίσκεψη του Εγκέλαδου. Σ ’ένα κτίριο που συνορεύει με… βενζινάδικο!

Μέσα στο 2024, το ΕΚΑΒ επισκέφτηκε 6 φορές τη Γ.Δ.ΗΛΕ.Δ. για περιστατικά υγείας, ως αποτέλεσμα (και) της αφόρητης πίεσης. Αντίστοιχα περιστατικά, που τις τελευταίες ημέρες όλο και πληθαίνουν, έχουν συμβεί σε πολλές υπηρεσίες. Η Α.Α.Δ.Ε. επενδύει για πάνω από μία δεκαετία στην ένταση της εργασίας, που φτάνει μέχρι την εργασιακή εξουθένωση, γυρνώντας επιδεικτικά την πλάτη στη ποιότητα της εργασίας που μπορούμε να παράσχουμε, μα, κυρίως, στην υγεία και στην ασφάλεια των εργαζομένων.

Μπροστά σε αυτό το μωσαϊκό επικίνδυνων εργοδοτικών αυθαιρεσιών, η Διοίκηση της Α.Α.Δ.Ε., με την απόλυτη στήριξη της κυβέρνησης, επιλέγει να κρατάει μια στάση - αναμενόμενη για εμάς - αυτή της άκαμπτης αλαζονείας.

Στις 28 Φλεβάρη 2025, δεν θα κάνουμε μνημόσυνο. Θα τιμήσουμε τους 57 νεκρούς του εγκλήματος των Τεμπών, όπως ξέρουμε εμείς, ο κόσμος της εργασίας, πολύ καλά. Με απεργία, κατεβαίνοντας στον δρόμο.

Απεργούμε για να ζήσουμε τη ζωή που χάνουμε. Τη ζωή που μας κλέβουν για τα κέρδη τους.

Απεργούμε απαιτώντας την εδραίωση κουλτούρας ασφάλειας και δεν κάνουμε ούτε βήμα πίσω.

Κουλτούρα ασφάλειας δεν είναι η αστυνομοκρατία ούτε οι «ψηφιακά» κλειδωμένες πόρτες σε όλα τα γραφεία στις σύγχρονες γαλέρες της ΑΑΔΕ.

​Κουλτούρα ασφάλειας δεν είναι μόνο να κυκλοφορείς χωρίς κίνδυνο με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Κουλτούρα ασφάλειας είναι να εργάζεσαι σε ένα εργασιακό περιβάλλον κατάλληλο, σε ασφαλή κτίρια, με διαθέσιμο γιατρό εργασίας και τεχνικό ασφαλείας.

Κουλτούρα ασφάλειας στην εργασία είναι η ευλαβική τήρηση τόσο του 8ωρου όσο και των ωρών ανάπαυσης. Είναι η αποσύνδεση από τον υπολογιστή και το VPN, από τις ομάδες Viber των τμημάτων της Α.Α.Δ.Ε. (που είναι παράνομες!).

Η κουλτούρα της ασφάλειας δε συνάδει με την καταπόνηση του οργανισμού στην κίνηση της πόλης, τις ατελείωτες διαδρομές με διαδοχικά Μ.Μ.Μ. για να φτάσεις στη δουλειά σου ή το φόβο μη σε πάρει ο ύπνος στο τιμόνι από την εξάντληση.

Η κουλτούρα ασφάλειας συνάδει με έναν ανθρώπινο όγκο δουλειάς, το πλήθος των υποθέσεων – αιτημάτων να είναι τόσο ώστε να μπορείς να τα διεκπεραιώνεις σκεπτόμενος καθαρά κι όχι μηχανικά, να μπορείς να επιστρέψεις πίσω κάνοντας την απαιτούμενη επαλήθευση. Εργασιακή ασφάλεια σημαίνει να υπογράφεις πράξεις, έχοντας τη σιγουριά και την αυτοπεποίθηση ότι έκανες σωστά τη δουλειά σου.

Αντιθέτως, εμπόδιο στην κουλτούρα ασφάλειας είναι ο θεσμός της αξιολόγησης. Πρόκειται για θεσμό που εξ’ ορισμού προκρίνει την "ανταγωνιστικότητα", θέτοντας ως πρότυπο τον υπάλληλο που διεκπεραιώνει τα περισσότερα αιτήματα – υποθέσεις στο λιγότερο χρόνο, έναντι του υπαλλήλου που ανταποκρίνεται στα καθήκοντά του ποιοτικά και επαρκώς, αφιερώνοντας, αν χρειαστεί, χρόνο στον διπλανό του, μεταλαμπαδεύοντας τη γνώση και την εμπειρία του.

Κουλτούρα ασφάλειας δεν είναι αντί για ασθένεια να «προτείνει» ο προϊστάμενος… τηλεργασία.

Και ναι, δεν είναι κουλτούρα ασφάλειας όταν η έκτακτη επίσκεψη σε έναν ιδιώτη γιατρό ανατρέπει τον οικογενειακό προϋπολογισμό για μήνες.

Η κοινωνία, η τάξη μας και ο κλάδος μας σήμερα, κουβαλώντας τις εμπειρίες τόσο των αγώνων αλλά και τις αυταπάτες της ανάθεσης, έχει τη μεγάλη ευκαιρία να κάνει το αναγκαίο συνειδησιακό άλμα. Και είναι ο ρόλος των πιο συνειδητοποιημένων συναδέλφων να βοηθήσουν σε αυτό, βγαίνοντας μπροστά.

Τα τελευταία χρόνια, όποιος εργάζεται στην Α.Α.Δ.Ε. ή απλά ζει σε αυτή τη χώρα, καταλαβαίνει ότι οι ζωές όλων μας δε μετράνε. Εργατικά ατυχήματα, ουρές 12ώρου στα επείγοντα των νοσοκομείων, απουσία ασθενοφόρων, χειρουργεία επί πληρωμή ή … μετά θάνατον, ταβάνια που πέφτουν στα κεφάλια μαθητών, γυναικοκτονίες, δολοφονίες μεταναστών στο Αιγαίο. Ένα σκηνικό καθημερινού θανάτου για τους ανθρώπους της τάξης μας.

Με αυτά τα δεδομένα, είτε θα αποδεχθούμε ότι οι ζωές μας μετράνε λιγότερο από τα κέρδη του κεφαλαίου - τόσο της «νόμιμης» όσο και της παράνομης δραστηριότητας του - είτε θα αγωνιστούμε. Γνωρίζουμε ότι ο αγώνας που πρέπει να δώσουμε είναι πολυμέτωπος και δύσκολος. Απέναντι στον εργασιακό μεσαίωνα, την ακρίβεια και την εξαθλίωση, πρέπει να οργανώσουμε την ταξική αλληλεγγύη και να ανασυνταχτούμε μέσα σε συλλογικότητες, σωματεία, αυτόνομες δομές της εργατικής τάξης.

Καιρός να προτάξουμε τα συμφέροντα και τις ανάγκες μας, θέτοντας συλλογικές διεκδικήσεις: Να διεκδικήσουμε την από-εμπορευματοποίηση και κοινωνικοποίηση βασικών αναγκών μας όπως η υγεία, η παιδεία, το ρεύμα, το νερό, η επικοινωνία και τα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Καιρός να διεκδικήσουμε ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, χωρίς καταπόνηση και εξάντληση, δουλειές που θα μας παρέχουν οικονομική αυτονομία. Κι ας το θεωρούν κάποιοι… «απρέπεια».

Καιρός να σηκώσουμε κεφάλι, να επιτεθούμε και να κερδίσουμε τη ΖΩΗ και όχι την επιβίωση...

Ούτε βήμα πίσω