Το ξεκίνημα της νέας χρονιάς βρίσκει τους εργαζόμενους της χώρας μας σε ακόμα δυσμενέστερη θέση. Οι απολύσεις, η κατάργηση υπηρεσιών, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, η συνεχής απομείωση του εφάπαξ, είναι το περιβάλλον μέσα στο οποίο καλούμαστε να ζήσουμε και να εργαστούμε.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της βαρβαρότητας της ασκούμενης φορολογικής πολιτικής, είναι η μονιμοποίηση των χαρατσιών (ΕΝ.Φ.Ι.Α. Ν. 4223/13), αλλά και η θέσπιση εξοντωτικών προστίμων σε βάρος όσων αδυνατούν να εκπληρώσουν τις δυσβάσταχτες φορολογικές τους υποχρεώσεις. Επιλογές που μετατρέπουν τις εφορίες σε εστίες κοινωνικής έντασης.
Την ίδια στιγμή συνεχίζουν να απολαμβάνουν φορολογικής ασυλίας τα μεγάλα συμφέροντα και οι περιβόητες λίστες φοροφυγάδων καταχωνιάζονται στα ράφια και τα συρτάρια των υπευθύνων. Η επιλογή άλλωστε να πληρώσουν τα ελλείμματα και το χρέος τα πιο φτωχά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι, επιβεβαιώθηκε πρόσφατα και από τις τοποθετήσεις του κ. Στασινόπουλου, ο οποίος επιβεβαίωσε ουσιαστικά όσα συχνά αναφέρουμε, ότι δηλαδή δεν υπάρχει πολιτική βούληση να εισπραχθούν φόροι από εκεί που υπάρχουν. Για ανάληψη βέβαια ευθυνών, από τον ίδιο ή όσους τον τοποθέτησαν στη θέση του, ούτε κουβέντα.
Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα οι εργαζόμενοι, το συνδικαλιστικό κίνημα, έχουμε υποχρέωση να αντιδράσουμε ορθώνοντας ένα πλατύ, ενωτικό (ανεξάρτητα των όποιων διαφορών) μέτωπο αντίστασης, με στόχο την ανατροπή αυτών των πολιτικών, οι οποίες οδηγούν τη χώρα μας και τους εργαζόμενους σε διαρκή υποβάθμιση. Δυστυχώς όμως, ο στόχος της ενότητας δεν αποτελεί εύκολη υπόθεση. Υπάρχουν δυνάμεις (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ), των οποίων οι ηγετικές ομάδες μπορεί να καταγγέλλουν φραστικά τα μνημόνια, αλλά στην ουσία υπηρετούν τους στόχους τους, παραμένοντας προσκολλημένες σε πρακτικές του παρελθόντος, προτάσσοντας το κομματικό συμφέρον απέναντι στα εργασιακά δικαιώματα, αρνούμενοι να συγκρουστούν πραγματικά (και όχι στα λόγια) με τις κυβερνητικές πολιτικές.
Παράλληλα άλλες δυνάμεις (ηγετική ομάδα ΠΑΜΕ – ΔΑΣ) αρνούνται συστηματικά, στο όνομα της ιδεολογικής και πολιτικής ''καθαρότητας'', ακόμα και την ιδέα της ενωμένης, κοινής αγωνιστικής δράσης, απαιτώντας ουσιαστικά την προσχώρηση όλων των άλλων στις δικές τους απόψεις. Πρόσφατο παράδειγμα η «περιπέτεια» συγκρότησης της διοίκησης της ΑΔΕΔΥ, στην οποία για πρώτη φορά υπάρχει η δυνατότητα να συγκροτηθεί προεδρείο με αγωνιστική ταυτότητα, το οποίο μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την δημοκρατική οργανωτική ανασυγκρότηση και την αγωνιστική αναγέννηση του συνδικαλιστικού κινήματος.
Εμείς, στην παράταξη της ΑΣΚΙ, έχοντας συνειδητοποιήσει τις ευθύνες μας απέναντι στους εργαζόμενους, προσπαθήσαμε και προσπαθούμε με τη στάση μας και τις προτάσεις μας μέσα και έξω από τα συνδικαλιστικά όργανα (ΔΣ, ΓΣ & ΕΕ Π.Ο.Ε.-Δ.Ο.Υ.), να στρέψουμε την δράση μας στην αγωνιστική υπεράσπιση, προβολή και διεκδίκηση των δικαιωμάτων και αιτημάτων των συναδέλφων. Δεν τα καταφέρνουμε πάντα, είτε γιατί τις περισσότερες φορές «σκοντάφτουμε» στις κατεστημένες λογικές, είτε γιατί δεν αντιμετωπίσαμε πλήρως και δικές μας ελλείψεις και αδυναμίες.
Όμως εκείνο που προέχει είναι ο δικός μας αγωνιστικός προσανατολισμός να βρει ανταπόκριση μέσα στους εργαζόμενους, να δημιουργήσουμε μαζί τους τις προϋποθέσεις ώστε να υπερβούμε τα εμπόδια και τις τρικλοποδιές, να ξεπεράσουμε τις διαπιστωμένες αδυναμίες του οργανωμένου Σ.Κ. και να οικοδομήσουμε από τα θεμέλια το ενωμένο αγωνιστικό μέτωπο για την ανατροπή των πολιτικών που αναιρούν τη ζωή μας και την αξιοπρέπειά μας. Σ' αυτή την προσπάθεια καλούμε όλους τους συναδέλφους, όλους τους εργαζόμενους, όλες τις συνδικαλιστικές δυνάμεις που με τον έναν ή άλλο τρόπο αντιστρατεύονται τις μνημονιακές πολιτικές και επιδιώκουν την ανατροπή τους. Η παράταξή μας είναι ανοιχτή σε κάθε πρόταση προς αυτή την κατεύθυνση.
