Αποκλειστικά στο eforiakoi.org: Μεταφρασμένο το κύριο άρθρο της LE MONDE για τον αγώνα των γαλλικών συνδικάτων ενάντια στο συνταξιοδοτικό νόμο του Μακρόν

Ανίκανα να πείσουν τον Εμανουέλ Μακρόν να υποχωρήσει στη συνταξιοδότηση στα 64, τα συνδικάτα βγήκαν ωστόσο ισχυρότερα από τη σύγκρουση. Μπόρεσαν να παραμείνουν ενωμένα, σε αρμονία με τις ανησυχίες της κοινής γνώμης και μπορούν να ελπίζουν ότι θα έχουν αντίκτυπο σε κρίσιμα ζητήματα όπως η αγοραστική δύναμη και οι συνθήκες εργασίας.

Ακόμη και αν η κινητοποίηση της Πρωτομαγιάς δεν έφτασε το 1 εκατομμύριο διαδηλωτών που ήλπιζαν, τα συνδικάτα κατάφεραν τη Δευτέρα 1 Μαΐου να πραγματοποιήσουν τη δέκατη τρίτη μεγάλη διαδήλωση με αφορμή τον εορτασμό της Διεθνούς Ημέρας των Εργαζομένων, που φέτος τέθηκε υπό το πρόσημο της άρνησης της συνταξιοδότησης στα 64 έτη. Από την αρχή της σύγκρουσης, την Πέμπτη 19 Ιανουαρίου, τα συνδικάτα κατάφεραν να παραμείνουν ενωμένα στο πλαίσιο μιας δια-συνδικαλιστικής ομάδας που κατάφερε να ενορχηστρώσει την κινητοποίηση λαμβάνοντας υπόψη το επικρατούν πλαίσιο, το οποίο χαρακτηρίζεται από τον πληθωρισμό που διαβρώνει την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων και περιορίζει τις δυνατότητες απεργιακής δράσης. Έκαναν επίσης τα πάντα για να περιορίσουν τα αναπόφευκτα ξεσπάσματα βίας, καταφέρνοντας έτσι να κερδίσουν την υποστήριξη της κοινής γνώμης με την πάροδο του χρόνου.

Η αδυναμία τους μέχρι σήμερα να κάνουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος δημοσίευσε το νόμο για τις συντάξεις το Σάββατο 15 Απριλίου, να λυγίσει, είναι ακόμη πιο άδικη: η πλειοψηφία των Γάλλων τους στηρίζει και παρόλα αυτά εμφανίζονται ανίσχυροι. Βέβαια, εξακολουθούν να προσκολλώνται στην ελπίδα ότι το Συνταγματικό Συμβούλιο θα επικυρώσει, την Τετάρτη 3 Μαΐου, το δημοψήφισμα κοινής πρωτοβουλίας που έχει ξεκινήσει η Αριστερά με την ελπίδα να ακυρωθεί η μεταρρύθμιση. Περιμένουν επίσης την εξέταση, την Πέμπτη 8 Ιουνίου, του νομοσχεδίου που κατατέθηκε στην Εθνοσυνέλευση από την ομάδα LIOT (Libertés, indépendants, outre-mer et territoires), η οποία έχει τον ίδιο στόχο.

Αλλά η διατήρηση της κινητοποίησης γίνεται πολύ δύσκολη γι' αυτούς. Μετά τον πανηγυρισμό της πρώτης περιόδου, γνωρίζουν ότι έχουν πλέον εισέλθει στην άχαρη περίοδο κατά την οποία θα πρέπει να λογοδοτήσουν στη βάση τους χωρίς να χάσουν το κύρος τους. Στο παρελθόν, αυτό πληρώθηκε ακριβά με διχασμούς, δυσαρέσκεια και θυμωμένα μέλη.

Αυτή τη φορά, ωστόσο, η πολιτική και κοινωνική κατάσταση τους δίνει ελπίδες να έχουν πραγματικά αντίκτυπο, έστω και με διαφορετικό τρόπο. Φαινομενικά ηττημένα, τα συνδικάτα βγήκαν στην πραγματικότητα ισχυρότερα από τη σύγκρουση για τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος. Πρώτον, στρατολόγησαν μέλη και διεύρυναν το ακροατήριό τους κάνοντας ορατό έναν κόσμο εργασίας του οποίου τα βάσανα και τις προσδοκίες υποτίμησε η κυβέρνηση μετά τον εγκλωβισμό λόγω του covid. Δεύτερον, κράτησαν μακριά τη Μαρίν Λεπέν, η οποία προσπαθεί να προσεταιριστεί κόσμο στις δικές τους γραμμές.

Τέλος, κατάφεραν να προωθήσουν το συλλογικό παιχνίδι και ενθάρρυναν την ανανέωση, όπως δείχνει η στάση των δύο μεγάλων συνδικάτων. Ξεπερνώντας τις διαιρέσεις της σε μια εποχή που η σύγκρουση κινδύνευε να τις αναζωπυρώσει, η CGT διόρισε μια γυναίκα ως επικεφαλής της, τη Sophie Binet, η οποία απείχε πολύ από τους παραδοσιακούς κανόνες του συνδικάτου. Ο δε Laurent Berger της CFDT, επιβεβαίωσε την επιθυμία του να παραδώσει γρήγορα τη σκυτάλη- στα τέλη Ιουνίου, η Marylise Léon θα γίνει η νέα γενική γραμματέας της CFDT.

Αυτή η άνοιξη των συνδικάτων έρχεται σε αντίθεση με την κατάσταση λυκόφωτος στην οποία βρίσκεται η κυβέρνηση, η οποία συνεχίζει να πληρώνει υψηλό τίμημα για τη χρήση της νομοθετικής διάταξης του 49.3 για να περάσει μια πολύ αντιλαϊκή μεταρρύθμιση. Αυτή η αντίθεση είναι που ανοίγει πραγματικά το παιχνίδι. Μπλοκαρισμένη η κυβέρνηση στο Κοινοβούλιο από την απουσία απόλυτης πλειοψηφίας, με τον ορίζοντα να περιορίζεται από τις "εκατό ημέρες" που έχει θέσει ο Εμανουέλ Μακρόν, η πρωθυπουργός, Ελιζαμπέτ Μπορν, πρέπει να στηριχθεί επιτακτικά στους κοινωνικούς εταίρους για να προσπαθήσει να κινήσει τη χώρα, να ανταποκριθεί στα αιτήματα σχετικά με την αγοραστική δύναμη και τις συνθήκες εργασίας και να προσπαθήσει έτσι να μειώσει την κοινωνική δυσαρέσκεια. Αν τα συνδικάτα συνεχίσουν να συνεργάζονται και να θέτουν τον πήχη ψηλά, τότε έχουν μια πραγματική ευκαιρία να σώσουν την τιμή της κοινωνίας και της δημοκρατίας.

ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ.