ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ... ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΚΤΕΣ

Το ερώτημα που προκύπτει είναι εάν η βιασύνη κάποιων συνδικαλιστικών στελεχών (ευτυχώς λίγων) να αποδεχτούν την προκήρυξη του υπουργείου και να σπεύσουν να καλέσουν τους συναδέλφους να υποβάλλουν αιτήσεις, ενισχύει ή αποδυναμώνει τον αγώνα μας. Αλλά για αυτό το θέμα έχουν την ευθύνη να απαντήσουν οι ηγεσίες των παρατάξεων στις οποίες ανήκουν.

Η νέα προκήρυξη στην οποία προχώρησε το υπουργείο, κινείται στο πνεύμα και τη λογική της προηγούμενης και σε ορισμένες σημεία (με σκόπιμες ασάφειες) δημιουργεί μεγαλύτερα ερωτηματικά. Βασικά της χαρακτηριστικά, ο διαχωρισμός των συναδέλφων σε δύο τουλάχιστον κατηγορίες, η εισαγωγή των ατομικών συμβολαίων επίτευξης στόχων και η σύνδεση της επίτευξης αυτών των στόχων με τις αμοιβές και το εργασιακό μέλλον των υπαλλήλων.

Είναι προφανές ότι η προκήρυξη αυτή και με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να αποτελέσει ΒΑΣΗ ΚΟΥΒΕΝΤΑΣ και ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ με το υπουργείο.

Η συμμετοχή της ομοσπονδίας στη συγκεκριμένη συζήτηση, προϋποθέτει τη δέσμευση του υπουργείου ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΟΡΓΑΝΙΚΩΝ ΘΕΣΕΩΝ, την αφαίρεση οποιασδήποτε σκέψης για τη δημιουργία ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ εντός του κλάδου (4.091 ελεγκτές) και φυσικά ΚΑΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΑΤΟΜΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑΙΑ και σύνδεση αυτών με το μισθό και το εργασιακό μέλλον όσων τα υπογράφουν.

Η πρόσκληση του υπουργείου για διάλογο (μένει να αποδειχθεί αν είναι ουσιαστική ή προσχηματική), θα πρέπει να αποτελέσει την αρχή μιας συνολικότερης διεκδίκησης και διαπραγμάτευσης που να αφορά, πέραν της διασφάλισης του συνόλου των θέσεων εργασίας, τις αμοιβές, τις συνθήκες εργασίας, τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά μας δικαιώματα, τα έξοδα κίνησης, τη νομική κάλυψη των συναδέλφων, το πειθαρχικό κλπ.

A. Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ

Είναι προφανές ότι δεν υπερασπιζόμαστε το σημερινό μοντέλο λειτουργίας και διάρθρωσης των υπηρεσιών μας. Η αναδιάρθρωση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, αποτελεί αναγκαιότητα και πάγιο αίτημά μας. Στόχος των αλλαγών που επιβάλλεται να γίνουν, θα πρέπει να είναι η δημιουργία ισχυρών και αποτελεσματικών ΔΗΜΟΣΙΩΝ υπηρεσιών, ικανές να ανταποκριθούν στο ρόλο τους. Απαραίτητες προϋποθέσεις για την επιτυχία ενός σχεδίου ουσιαστικής αναδιοργάνωσης των υπηρεσιών μας, αποτελούν:

1. Ο σεβασμός του Δημόσιου χαρακτήρα αυτών

2. Η αποκομματικοποίηση και απεξάρτησή τους από πολιτικές παρεμβάσεις

3. Η ολοκλήρωση ενός αξιόπιστου συστήματος μηχανοργάνωσης (Με εκσυγχρονισμό των υπηρεσιών, της ηλεκτρονικής υποστήριξης του ελέγχου, τη διασύνδεση με Υποθηκοφυλάκεια, Κτηματολόγια, Δήμους-Δημοτολόγια-Οικογενειακές μερίδες κλπ)

4. Ένα φορολογικό σύστημα απλό, δίκαιο, αποτελεσματικό και εναρμονισμένο με το Σύνταγμα.

5. Η ενίσχυση του κλάδου με προσωπικό και υλικοτεχνική υποδομή

6. Η αξιοκρατία και η διαφάνεια στις υπηρεσιακές μεταβολές

7. Αντιμετώπιση των φαινομένων διαφθοράς

B. ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ ΤΩΝ ΕΛΕΓΚΤΩΝ

Το ύψος της φοροδιαφυγής, οι ανέλεγκτες υποθέσεις, οι ελλείψεις προσωπικού σε ΔΕΚ, ΔΟΥ, ΣΔΟΕ κλπ, αλλά και τα συγκριτικά στοιχεία με άλλες ευρωπαϊκές χώρες (ΔΕΙΤΕ ΣΧΕΤΙΚΟ ΠΙΝΑΚΑ) ως προς τον αριθμό και την κατανομή του προσωπικού, αποδεικνύουν ότι ΥΠΑΡΧΕΙ ανάγκη για ενασχόληση τουλάχιστον του συνόλου των υπηρετούντων σήμερα εφοριακών (9.700) σε ελεγκτικό αντικείμενο (με κύριο και βοηθητικό ελεγκτικό έργο). Άλλωστε είναι τουλάχιστον αντιφατικό μέχρι σήμερα το υπουργείο να επικαλείται τον μικρό αριθμό ελεγκτών και αριθμού υποθέσεων που έχουν ελεγχθεί, να μεταφέρει σε ορκωτούς κομμάτι του ελέγχου και σήμερα να περιορίζει τον αριθμό των ελεγκτών σε κάτω του 50% των υπηρετούντων εφοριακών.

Η συνεχής επιμόρφωση των ελεγκτών και η εξειδίκευση σε συγκεκριμένα αντικείμενα (τραπεζικά, χρηματιστηριακά, off shore κλπ κλπ) είναι πρακτική που ακολουθείτε σε όλες τις προηγμένες χώρες. Η εξειδίκευση των ''ελεγκτών'' με βάση το αντικείμενο δουλειάς αλλά και τις γνώσεις – εμπειρίες (ελεγκτής- βοηθός ελεγκτή κλπ), η δημιουργία κοινών ομάδων εργασίας, η θεσμοθέτηση της διαρκούς ανανέωσης των όποιων βαθμίδων (με συγκεκριμένα αντικειμενικά και διαφανή κριτήρια) κλπ, εξασφαλίζει συνθήκες αξιοκρατίας, ομαδικής δουλειάς, μεταφοράς εμπειρίας και γνώσεων, διασφάλισης των συναδέλφων, διαρκούς ανανέωσης και εξέλιξης όλων των υπαλλήλων...

Την ίδια περίοδο η μνημονιακή πολιτική επιβάλει το κλείσιμο της ΣΕΥΥΟ και εξαφανίζει οποιαδήποτε δυνατότητα στήριξης και επιμόρφωσης των εργαζομένων στις οικονομικές υπηρεσίες.

Γ. ΣΤΟΧΟΙ – ΑΤΟΜΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑΙΑ

Είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να αποδεχτούμε τη λογική των ατομικών συμβολαίων επίτευξης στόχων. Όχι μόνο γιατί υπονομεύουν άμεσα το εργασιακό μας μέλλον, αλλά και γιατί κάθε άλλο παρά θα συμβάλλουν στην αποτελεσματικότερη λειτουργία των υπηρεσιών μας. Απέναντι σε λογικές που αναδεικνύουν τον ατομικισμό, θα πρέπει να οδηγηθούμε σε διαδικασίες που ενισχύουν το συλλογικό πνεύμα, την λογική της «ομάδας» την αποτελεσματικότητα και την εξυπηρέτηση Πολίτη και Δημοσίου συμφέροντος.

Η όποια κατεύθυνση θα πρέπει να αφορά την υπηρεσία, να λαμβάνει υπ' όψιν της ενιαία – μετρήσιμα – διαφανή κριτήρια και να προκύπτει μετά από ΔΙΑΛΟΓΟ. Ο προγραμματισμός αυτός θα πρέπει να γίνεται βάσει ποιοτικών και ποσοτικών κριτηρίων, όπως τον αριθμό των υποθέσεων ανά ΔΟΥ, τον αριθμό των ελεγκτών, το είδος και την βαρύτητα των υποθέσεων κλπ.

Δ. ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΥΠΗΡΕΣΙΑΚΗ ΜΕΤΑΒΟΛΗ

Είναι προφανώς προκλητικό να μιλάμε για ''αξιολόγηση'' των υπαλλήλων, όταν οι ''αξιολογητές'' (προϊστάμενοι, διευθυντές κλπ) καταλαμβάνουν τις θέσεις τους μέσα από τουλάχιστον αδιαφανείς διαδικασίες και με κριτήρια που δεν σχετίζονται τις περισσότερες φορές, με τις πραγματικές τους ικανότητες. Συνήθως με μοναδικό κριτήριο την απόφαση ενός πολιτικού προσώπου (του υπ. οικονομικών).

Ταυτόχρονα δεν θα πρέπει να προσπερνάμε τη συντονισμένη εδώ και καιρό προσπάθεια (μέσω της... προβολής της ανάγκης για ''αξιολόγηση'' του προσωπικού) να χρεώσουν στους εργαζόμενους στις οικονομικές υπηρεσίες, την αναποτελεσματικότητα των υπηρεσιών και τα χαμηλά έσοδα. Θα πρέπει λοιπόν να ξεκαθαρίσουμε, πως σε περιόδους λιτότητας για τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα και φοροασυλίας για τον παραγόμενο πλούτο, η μείωση των εσόδων είναι αναπόφευκτη.

Υπάρχει όμως η δυνατότητα, για όσους επιθυμούν αξιοκρατικές διαδικασίες, προκειμένου οι υπηρεσιακές μεταβολές των υπαλλήλων (πέραν της επιθυμίας του υπαλλήλου) να γίνονται με ενιαία και απόλυτα μετρήσιμα κριτήρια (και με συγκεκριμένους συντελεστές βαρύτητας) όπως:

1. Διαδικασία πρόσληψης στο Δημόσιο (Γραπτός Διαγωνισμός, Διορισμός με κριτήρια, μετάταξη κλπ).

2. Βαθμολογία γραπτού διαγωνισμού.

3. Προϋπηρεσία σε αντικείμενα (τμήματα ΔΟΥ, ΣΔΟΕ, ΚΥ, Κτηματικές, κλπ).

4. Σεμινάρια Υπουργείου, Δημοσίου ή Ιδιωτικού Τομέα.

5. Προϋπηρεσία σε Ιδιωτικό Τομέα, σε φορολογικό – λογιστικό αντικείμενο.

6. Πτυχία Ξένων Γλωσσών.

7. Πτυχία ΑΕΙ – ΤΕΙ

8. Στοιχεία υπηρεσιακού φακέλου.

9. Χρόνια υπηρεσίας.

Ε. ΑΜΟΙΒΕΣ.

α. Όχι ατομικά συμβόλαια.

β. Αύξηση αμοιβών, σε μέσω όρο αμοιβών εφοριακών χωρών Ο.Ο.Σ.Α., όπως αναφέρει έκθεση Ε.Ε. & Δ.Ν.Τ.( Ιανουάριος 2013, σελ 22)

γ. Οποιαδήποτε επιπλέον αμοιβή, να αποτελεί αντικείμενο συλλογικής διαπραγμάτευσης και να αφορά το σύνολο του κλάδου, μέσω δίκαιων και αδιάβλητων διαδικασιών.

Ζ. ΕΝΑΡΞΗ ΔΙΑΛΟΓΟΥ

Έναρξη θεσμοθετημένου διαλόγου (στο αμέσως επόμενο διάστημα), που θα αντιμετωπίσει το σύνολο των προβλημάτων μας (αναδιοργάνωση, αμοιβές, συντάξεις, υπηρεσιακές μεταβολές, μηχανοργάνωση κλπ) με την μορφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας ή άλλης κατάλληλης μορφής.